Günter Kutowski: “Borussia Dortmund zal altijd mijn club zijn”

Günter Kutowski, wist je dat Mehmet Scholl graag in hetzelfde team als jij had willen spelen? Hij speelde nooit graag tegen mij. Dat zou een reden kunnen zijn. Mehmet en ik hebben een heel goede relatie. We hebben elkaar altijd eerlijk behandeld en veel plezier samen gehad.

Ben je blij met zulke lof? Absoluut! Voor mij was Mehmet een van de beste voetballers van Duitsland. Als hij zoiets zegt, ben ik natuurlijk heel blij.

Waarom wordt iemand een publiekslieveling? Ofwel door zijn of haar uitzonderlijke talent, ofwel door toewijding. Wanneer het publiek voelt dat iemand zich opoffert voor de club, dringt dat tot hen door.

Ze waren en zijn een publiekslieveling in Dortmund. Ik miste speelkansen. Maar misschien hebben mensen wel gemerkt dat ik alles geef voor de club. Borussia Dortmund was mijn enige profclub in de hoogste divisie. Mensen voelden dat gevoel van verbondenheid.

Weet je nog tegen welk team je je eerste Bundesliga-wedstrijd speelde? Natuurlijk wel. Het was tegen Bayern München.

Welke herinneringen heb je aan die wedstrijd? We zouden doordeweeks een wedstrijd in Mönchengladbach hebben verplaatst. Ik zou daar voor het eerst in de basis staan. Helaas werd de wedstrijd afgelast vanwege de mist. De wedstrijd tegen Bayern was fantastisch. In Dortmund speelden we natuurlijk voor een uitverkochte zaal. Destijds waren er 54.000 toeschouwers, maar die maakten net zoveel lawaai als 80.000 vandaag. We speelden 1-1 gelijk. Dat was een succes.

Je hebt in je hele carrière maar drie doelpunten gemaakt. Wilde of kon je dat niet? Dat ligt natuurlijk ook aan de taakverdeling. Ik was achterin harder nodig dan voorin.

Dus, tactische instructies? Ik was ook niet de langste speler. Dus bemoeide ik me niet met aanvallende acties vanuit standaardsituaties. En heel weinig verdedigers scoren vanuit open spel.

Je speelde een paar keer voor het nationale elftal onder 21. Waarom heb je nooit een senioreninternational gehaald? Als ik het maar wist. Dat zou je aan de bondscoach van destijds moeten vragen. In de tijd dat ik op mijn best presteerde, ging het niet zo goed bij de club. Helaas waren spelers van Dortmund destijds niet gewild.

Er was toen veel onrust bij de club. Hoe heb je die tijd ervaren? Over het algemeen heb ik een geweldige tijd gehad in Dortmund. Ik heb nooit spijt gehad van de overstap. Het was toen heel intens, met een paar echte dieptepunten. Na mijn eerste drie maanden kreeg ik een nieuwe trainer. De club draaide erg slecht en de salarissen werden gekort. In 1984 en 1985 zaten we dicht bij het einde. Dat zijn tijden die je vormen. Ik heb toen veel geleerd. Als team zijn we daar heel goed uitgekomen en hebben we de club naar betere tijden geleid.

De goede tijden begonnen begin jaren negentig. In die tijd nam je speeltijd echter ook af. Voorheen was je een vaste basisspeler, maar je speelde slechts acht wedstrijden in het kampioensseizoen 1994/95. Is dat niet ondankbaar? Je voelt je in zulke situaties buitengesloten van het team. Dat is geen prettig gevoel. Destijds was Ottmar Hitzfeld de coach, en ik was in het eerste elftal ook een vaste basisspeler. Dat veranderde toen. Ottmar Hitzfeld wilde grote verdedigers, maar helaas werkte dat niet. Daarom ben ik er in 1996 mee gestopt.

Je speelde in Paderborn, Dortmund en uiteindelijk Essen. Het was begin jaren negentig niet bepaald een grote voetbalwereld. Waarom heb je de overstap niet eerder gemaakt? Je was tenslotte een vaste basisspeler in de Bundesliga. Ik heb het erg naar mijn zin gehad bij Borussia Dortmund. Bovendien heb je zelfvertrouwen. Ik heb nooit gedacht dat ik slechter was dan anderen die speelden. Dat zie je ook terug in mijn tijd in de UEFA Cup in die tijd.

De UEFA Cup-wedstrijd van 1992 tegen Zaragoza, toen je de wedstrijd afsloot met een met bloed doordrenkte tulband, is onvergetelijk. Waarom heb je het veld niet eerder verlaten? Ik wilde de wedstrijd echt winnen. Het ging best goed. Het was me duidelijk dat ik de wedstrijd wilde afmaken. De eerste tulband werd al snel weer bloedrood. De scheidsrechter wilde me niet meer het veld op laten. Onze fysiotherapeuten hebben me even geholpen, zodat er tenminste geen bloed meer vloeide. Zo loop je niet zomaar weg uit een wedstrijd.

Eind jaren negentig was de financiële situatie van Borussia Dortmund behoorlijk precair. Hoe heb je die tijd als oud-speler ervaren? Borussia Dortmund zal altijd mijn club blijven, eerst als speler en nu als fan en toeschouwer. Je beeft met ze mee. Maar natuurlijk ben je altijd met handen en voeten gebonden. De late jaren negentig waren bitter, dat is zeker. Maar je hoorde toen ook mensen in Dortmund zeggen: "Dan moeten we naar de Oberliga; dan hebben we gewoon 50.000 fans in de Oberliga." Men staat gewoon achter Borussia.

Begin jaren negentig werd het duo Niebaum/Meier gevierd als het duo dat eindelijk rust en respect in de club bracht. Hoe beoordeelt u hun werk vandaag de dag? Dat is niet zo eenvoudig. Ik geloof dat de grote successen onlosmakelijk verbonden zijn met de namen Niebaum en Meier. Die twee hebben ons ook naar de top in Europa gebracht. Aan de andere kant is de situatie later misschien wat verkeerd ingeschat. Het was hemel en hel.